حوضچه های تثبیت زباله (WSP)

برای مؤثرترین درمان، WSPها باید در یک سری از سه یا بیشتر با پساب هایی که از حوضچه بی هوازی به حوضچه اختیاری و در نهایت به حوض هوازی منتقل می شوند، متصل شوند. حوضچه بی هوازی مرحله تصفیه اولیه است و بار آلی در فاضلاب را کاهش می دهد. تمام عمق این دریاچه دست ساز نسبتا عمیق بی هوازی است. حذف جامدات و BOD با رسوب گذاری و از طریق هضم بی هوازی بعدی در داخل لجن انباشته شده اتفاق می افتد (همچنین به هضم بی هوازی عمومی مراجعه کنید ). باکتری های بی هوازی کربن آلی را به متان تبدیل می کنند و از این طریق تا 60 درصد BOD را حذف می کنند.

در یک سری از WSP ها، پساب از حوضچه بی هوازی به حوضچه اختیاری منتقل می شود، جایی که BOD بیشتر حذف می شود. لایه بالایی حوض اکسیژن را از انتشار طبیعی، اختلاط باد و فتوسنتز جلبکی دریافت می کند. لایه پایینی از اکسیژن محروم می شود و به حالت بی اکسیژن یا بی هوازی در می آید. مواد جامد قابل ته نشینی در کف حوض جمع شده و هضم می شوند. موجودات هوازی و بی هوازی با هم کار می کنند تا به کاهش BOD تا 75٪ برسند.

حوضچه های بی هوازی و اختیاری برای حذف BOD طراحی شده اند، در حالی که حوضچه های هوازی برای حذف پاتوژن طراحی شده اند (همچنین به پاتوژن ها و آلاینده ها مراجعه کنید ). حوض هوازی معمولاً به عنوان حوضچه بلوغ، پرداخت یا تکمیل نامیده می شود زیرا معمولاً آخرین مرحله در یک سری حوضچه ها است و سطح نهایی درمان را فراهم می کند. این کم عمق ترین حوضچه است و اطمینان می دهد که نور خورشید به عمق کامل نفوذ می کند تا فتوسنتز انجام شود. جلبک های فتوسنتزی اکسیژن را در آب آزاد می کنند و در عین حال دی اکسید کربن تولید شده توسط تنفس باکتری ها را مصرف می کنند. از آنجا که فتوسنتز توسط نور خورشید هدایت می شود، سطح اکسیژن محلول در طول روز بالاترین میزان است و در شب کاهش می یابد. اکسیژن محلول نیز با اختلاط طبیعی باد تامین می شود.

حوضچه های بی هوازی در عمق 2 تا 5 متری ساخته می شوند و زمان نگهداری نسبتاً کوتاهی بین 1 تا 7 روز دارند. حوضچه های اختیاری باید در عمق 1 تا 2.5 متر ساخته شوند و زمان نگهداری آن بین 5 تا 30 روز باشد. حوضچه های هوازی معمولاً بین 0.5 تا 1.5 متر عمق دارند. اگر در ترکیب با جلبک و/یا برداشت ماهی استفاده شود (به استخر ماهی مراجعه کنید )، این نوع حوضچه در حذف اکثر نیتروژن و فسفر از پساب موثر است. در حالت ایده آل، می توان چندین حوضچه هوازی را به صورت پشت سر هم ساخت تا سطح بالایی از حذف پاتوژن را فراهم کند.

برای جلوگیری از تشکیل تفاله و جلوگیری از ورود مواد جامد و زباله اضافی به حوضچه ها، پیش تصفیه (به فناوری های پیش درمان مراجعه کنید) ضروری است. برای جلوگیری از شسته شدن به داخل آب های زیرزمینی، استخرها باید دارای آستر باشند. آستر را می توان از خاک رس، آسفالت، خاک فشرده یا هر ماده غیرقابل نفوذ دیگری ساخت. برای محافظت از حوضچه در برابر رواناب و فرسایش، باید با استفاده از مواد حفاری شده، حوضچه محافظی در اطراف حوض ایجاد شود. باید حصاری تعبیه شود تا افراد و حیوانات از منطقه خارج نشوند و زباله وارد حوضچه ها نشود.

اگرچه پساب استخرهای هوازی عموماً دارای پاتوژن کم است، اما به هیچ وجه نباید از استخرها برای تفریح ​​یا به عنوان منبع مستقیم آب برای مصرف یا مصارف خانگی استفاده کرد.

تفاله هایی که روی سطح حوض جمع می شوند باید به طور مرتب حذف شوند. گیاهان آبزی که در حوضچه وجود دارند نیز باید حذف شوند زیرا ممکن است زیستگاهی برای پرورش پشه ها ایجاد کنند و از نفوذ نور به ستون آب جلوگیری کنند.

حوضچه بی هوازی باید تقریباً هر 2 تا 5 سال یکبار لجن زدایی شود، زمانی که جامدات انباشته شده به یک سوم حجم حوضچه برسد. برای استخرهای اختیاری حذف لجن حتی نادرتر است و حوضچه های بلوغ به سختی نیاز به لجن زدایی دارند. لجن را می توان با استفاده از پمپ لجن قایق نصب شده، خراش مکانیکی در کف حوض و یا با تخلیه و آبگیری حوض و برداشتن لجن با لودر جلویی حذف کرد.